Een pennestreek

Wat ben ik blij met mijn eerste echte baan! Het is 1984 en de werkloosheid is fors en na een ordnervol sollicitatiebrieven (in dit papieren tijdperk), start ik fulltime als secretaresse bij een technisch bedrijf dat later uitmondt in het Imtech concern.

Wat heb ik daar veel beleefd en geleerd. Ik krijg alle mogelijkheden om me te ontwikkelen: van management assistent, tot webdesigner tot hoger management supporter. De digitalisering stuwt op en ik vind het boeiend! Het mooist is het mogen kennen van veel bijzondere collega’s. Wat hebben we veel ideeën en visies gedeeld. Vertrouwen is fijn.

Het is hard dat, waar ik denk veel te hebben opgebouwd bij dit corporate bedrijf, in de zomer van 2015 met één pennestreek het Imtech faillissement een feit is en alles wordt weggevaagd.

Daar sta ik dan, met mijn laptop en mobiel, buiten in een rij aan de magazijndeur achter het kantoor, wachtend onder een miezerend grauw wolkendek tot ik mijn spullen in mag leveren.

Na ruim 3 decennia vraag ik mij af: ga ik nog een baan vinden? Dat lukt wonderwel en, uit eigen keuze, zelfs meerdere malen. Het is moeilijk mij weer op mijn plek te voelen. De landing gaat stuiterend. Deze laatste paar jaar heb ik in heel verschillende organisaties gewerkt, met goede leermomenten.

Niets is meer hetzelfde. Er is ook persoonlijk verlies. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat het leven niet maakbaar is, komt er een idee op mij af. Ik kom via het werk in contact met een Virtual Assistant. Het begint te kriebelen. Een dosis eigen vrijheid, zelfstandigheid en verantwoordelijkheid. Geen beslissingen die boven mijn hoofd worden genomen of uiteenlopende bedrijfsregels.

Ik droom…
Durf ik?
Ik doe:

ik zet mijn eigen pennestreek!

Wordt vervolgd…